Aspikowy?

Autyzm czy nie autyzm? Zespół Aspergera, całościowe zaburzenia rozwoju, a może tylko zaburzenia integracji sensorycznej? Coś jeszcze innego?

Takie pytania zadaje sobie każdy rodzic przed/w trakcie/tuż po diagnozie.
Ja też je sobie zadawałam, chociaż dość szybko przyjęłam do wiadomości, że zaburzenia są.

Teraz pytania wracają.
Aspik nie jest typowym przedstawicielem gatunku. Do szkoły poszedł bezboleśnie, bez strachu. Nie przeraziło go nowe pomieszczenie, nowa nauczycielka, nieznane dzieci. Przyłączył się do zabawy.
Nie trzyma się kurczowo schematów. Można z nim podyskutować na temat zmiany planu dnia, nawet chwilę przed zmianą.
Rozpoznaje mimikę i to nie tylko wyuczone schematy, ale także różne niuanse. Często nie reaguje właściwie na emocje innych osób, ciągle mówi do mnie przy pożegnaniu "do widzenia mamo", ale wie, że ktoś złośliwie uśmiechnięty nie cieszy się naprawdę.
Udaje się go wybić ze sztywnego sposobu myślenia. Dzisiaj np. był nietoperzem, a chwilę później - osłem.
Nie ma obsesyjnych zainteresowań. Bo ciągłe gadanie o lokomotywach, tramwajach i niektórych rodzajach samochodów nie jest obsesyjne, można temat zmienić na przykład na odżywianie borsuków albo architekturę. To nie są typowe zainteresowania sześciolatków, ale obsesji żadnej nie ma.

Wiemy, że problemy są. Bardzo dużo wypracowaliśmy, ale trochę nam jeszcze zostało. Czy Aspik nadal spełnia kryteria diagnostyczne?
Będzie trzeba przemianować bloga :)