Diagnozowanie

Kanner, człowiek, który pierwszy opisał autyzm, wy­punktował pięć charakterystycznych cech zaburzenia, które początkowo nazwał „autyzmem wczesnodziecięcym". Były to:
  1. Niezdolność do nawiązania więzi oraz interakcji z ludź­mi występująca od początku życia;
  2. Niezdolność do porozumienia się z innymi za pomocą języka;
  3. Obsesja na punkcie niezmienności otoczenia i opór przed zmianami;
  4. Zaabsorbowanie rzeczami (przedmiotami) a nie ludźmi;
  5. Sporadyczne wykazywanie sporych możliwości intelek­tualnych.
Po wielu latach Kanner uznał, że dwa pier­wsze z powyższych kryteriów są tymi, bez których nie może być postawio­ne rozpoznanie autyzmu.

Diagnoza autyzmu jest zazwyczaj opracowy­wana przez zespół specjalistów, w którego skład wchodzą: lekarz (zazwyczaj psychiatra dziecięcy), psycholog, terapeuta. Diagnozę zawsze stawia lekarz.
Jednak diagnoza postawiona nawet przez najlepszego lekarza po 15 minutach obserwacji dziecka nie jest wiarygodna.
Zbieranie informacji na temat dziecka oraz jego rodziny nigdy nie ograni­cza się do jednego spotkania. Wymaga ono przeprowadzenia szczegółowego wywiadu z rodzicami i obserwacji dziecka w różnych okolicznościach. Czasem zaleca się zrobienie dodatkowych badań, np. badania słuchu lub EEG.

Najlepiej diagnozować dziecko w ośrodku tym się zajmującym. Lista placówek na stronie http://informatory.synapsis.waw.pl/.

Najbardziej szczegółowy i aktualny zestaw kryteriów opisano w Podręczniku Diagnostycznym i Statystycznym Zaburzeń Psychicznych (Diagnostic and Statistical Manual oj Mental Disorders, DSM) Amerykańskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Podobny schemat jest dostępny w Międzynarodowej Statystycznej Klasyfikacji Chorób i Problemów Zdrowotnych (International Statistical Classification oj Diseases and Health Related Problems, ICD), wydawanej przez Swiatową Organizację Zdrowia.

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz