wtorek, 27 marca 2012

Pisanie

Nowość absolutna. Aspik wczoraj napisał wyraz "tata" drukowanymi literami. Cieszę się przeogromnie, pewnie moja radość byłaby większa gdybym nie widziała procesu pisania. Ponieważ jednak pisanie widziałam to zmartwienie zakłóca zadowolenie i dumę z syna.
Aspik zaczął od napisania litery A z prawej strony kartki. Następnie napisał literę T bliżej środka. Litera A jeszcze bliżej lewej strony i z trudem wciśnięta litera T na samym lewym marginesie. Czyli pisał od prawej do lewej strony albo raczej od ostatniej do pierwszej literki. Dodatkowo pionowe linie rysował od dołu do góry, poziome zaś od prawej do lewej strony.
Dziwne to wszystko było.
Mamy kolejne zadanie - nauczyć Aspika poprawnego pisania. I to natychmiast bo jak sobie schemat utrwali...

poniedziałek, 26 marca 2012

Czytanie

Nie wiadomo jeszcze, czy Aspik zostanie przyjęty do przedszkola czy będzie musiał iść do zerówki szkolnej (czego ani sobie ani jemu nie życzę). Wiadomo natomiast, że Aspik będzie musiał kiedyś nauczyć się czytać. I że nie będzie to łatwe.
Mieliśmy dawno temu przygodę z metodą Domana. Matka zrobiła kartki z kilkuset słowami, bawiła się z dzieckiem kilka miesięcy, a dziecko co? Ano nic. Kilka słów zapamiętał i potrafi "przeczytać" ale tylko w takiej formie, jak była na karcie. Czyli zna i przeczyta słowo "jajko" ale już nie "jajka". Prawdopodobnie przyczyną są problemy w komunikacji międzypółkulowej i baardzo niewielkie wykorzystanie prawej półkuli (odpowiadającej za wyobraźnię, myślenie obrazami, syntezę informacji).
Po rozmowie z psychologiem i pedagogiem stwierdziłam, że nie da się Aspika nauczyć czytania metodą "tradycyjną", czyli zaczynając od literek. Bo Aspik literki zna, a i tak nie zbuduje z nich słowa. Tym bardziej nie przeczyta (ly-o-ky-o-my-o-ty-wy-a - przyznacie, nie da się zrozumieć). Zostaje nam więc metoda sylabowa lub właśnie Doman. A że Domana już wypróbowaliśmy więc wyboru już nie było.
Czytanie sylabowe, analityczno–sekwencyjne wykorzystuje lewą półkulę mózgu, będziemy opierać się na mocnych stronach Aspika.
Szczęśliwie się złożyło, że Aspik właśnie zainteresował się czytaniem. Wypytywał, jak się pisze jakiś wyraz. Daje mi to nadzieję, że w niedalekiej przyszłości zainteresuje się też nauką czytania. A jak Aspik coś zaczyna to zawsze kończy więc nadzieja, że Aspik będzie czytał jest uzasadniona :)

piątek, 23 marca 2012

Zabawa

Agnieszka, mama dzielnego Franka (http://dzielnyfranek.blogspot.com/) w jednym ze swoich postów napisała, że każda zabawa ma drugie dno, zabawa spontaniczna nie istnieje (albo coś takiego, nie pamiętam dokładnie ;))
Agnieszka ma stuprocentową rację.
Aspik w ogóle zbyt zabawowym chłopakiem nie jest. Dla niego istnieją tylko lokomotywy i praktycznie wszystko może stać się lokomotywą. Samochody, klocki drewniane, patyki, nawet sam Aspik.
Każdą "zabawę" oceniam pod kątem przydatności terapeutycznej. Wszelkie układanki, puzzle wzmacniają procesy analityczne i spostrzegawczość. Gry planszowe (chińczyk i podobne), domino uczą wzajemności, czekania na swoją kolej oraz trudnej prawdy, że w grach losowych nie zawsze się wygrywa. Rysowanie wzmacnia mięśnie potrzebne do pisania. Lepienie z ciastoliny i innych mas, także wyrabianie ciasta pomaga zrozumieć, że "brudne" rączki to nie koniec świata (to nie nadwrażliwość tylko przekonanie, dopóki nie zobaczy jest ok), a także rozwija małą motorykę i uczy, że trzy kulki jedna na drugiej to bałwanek, a jedna za drugą to gąsienica.
Chodzenie po krawężniku ćwiczy równowagę, podobnie jak rowerek biegowy, choć w innym zakresie. Wszelkie zabawy z użyciem dużej piłki, siedzenie, leżenie, podskakiwanie pomagają Aspikowi lepiej poczuć swoje ciało (propriocepcja). Tak samo jak zabawa w naleśnik (zawijanie dziecka w kocyk i masowanie) i kilka innych podobnych zabaw-ćwiczeń. Bieganie, wspinanie się, skakanie ćwiczy dużą motorykę.
Zbyt dużo pracy zostało do wykonania, żeby był czas na spontaniczność. Tylko, że o tym wiemy my, dorośli. Dziecko ma się w tym wszystkim w miarę dobrze bawić, chociaż niektóre "zabawy" są dość trudne.

Na koniec dowód, że Aspik jest najprawdziwszym Asem (tak twierdzi matka, a matki nigdy się nie mylą :)) Pm36 według Aspika:

Bez tematu

Wpis bez tematu czyli o wszystkim i o niczym.
Zapisałam dziś syna na kolejną wizytę u neurologa i pedodonty, powinnam go jeszcze do alergologa zapisać ale nie mam serca go męczyć. Alergię tylko podejrzewamy ponieważ Aspik miewa zmiany skórne po niektórych pokarmach ale "niedobre" pokarmy eliminujemy bez trudności i problemów nie ma. Wizyta u alergologa nie jest więc pilna i można ją spokojnie odłożyć nawet na kilka miesięcy.
Wizyta u pedodonty to już dla nas norma. Dla nieznających terminu to stomatolog dziecięcy ;) Syn ma spore problemy z zębami, lapisowane (czyli czarne) jedynki i dwójki górne, niemal wszystkie czwórki i piątki z plombami. Lapis trzeba kontrolować i uzupełniać właśnie raz na trzy miesiące. Na szczęście Aspik znosi te wizyty bez problemu.
Wizytą u neurologa się trochę przejmuję ale to dopiero za miesiąc, tymczasem spróbuję o niej nie myśleć...

Aspik miał niedawno gorączkę o nieznanej przyczynie. Prawdopodobnie przyczyny nie poznamy. Z badań krwi (morfologia, OB) wynika zakażenie bakteryjne ale bakterii nigdzie nie widać. Pediatra podejrzewała nawet utajone zapalenie płuc. Zrobiliśmy prześwietlenie i co? Czysto. Aspik za to czuje się dobrze, nie gorączkuje.

Poza tym wszystko u nas w porządku. Aspik rysuje coraz ładniejsze lokomotywy (teraz do Pięknej Heleny, czyli PM36-2, dołączył PM36, kto nie wie, o co chodzi zapraszam na  http://pl.wikipedia.org/wiki/Pm36), ćwiczy i robi postępy. Informuje panie w przedszkolu, że nadeszła już wiosna kalendarzowa, astronomiczna i klimatyczna. Obdarowuje panie rysunkami lokomotyw.
A oto nowość! Aspik poinformował, że chłopcy nie chcieli się z nim bawić :) Z czego się cieszę? Z tego, że jeżeli chłopcy nie chcieli się bawić z Aspikiem to znaczy, że Aspik chciał się bawić z chłopcami.
Tym optymistycznym akcentem kończę dzisiejszy post :)

wtorek, 20 marca 2012

Wózkowo

Dziś widziałam dwie kobiety z dziećmi w głębokich wózkach. Jedna z nich trzęsła wózkiem (ruszała rączką w górę i w dół), druga "jeździła" nim na odległość ramienia, po czym wózek przyciągała. Dzieci spokojnie spały, a matki równie spokojnie rozmawiały.
Pierwsza moja myśl: po co ruszacie tymi wózkami, chciałybyście, żeby ktoś tak wam robił, kiedy śpicie?
Druga moja myśl: ja nie trzęsłam wózkiem i mam dziecko z zaburzeniami, może trzeba było jednak trząść?
Nie wiem. Proszę o głosy w tej sprawie.

czwartek, 15 marca 2012

Zdrowe dziecko

Dziś o zdrowiu ogólnie.
Aspik gorączki się pozbył, mam nadzieję, że bezpowrotnie. To znaczy, że prawdopodobnie nigdy nie dowiemy się, co gorączkę wywoływało. Trudno, nie będę tego braku wiedzy żałować ;)
Temat kolejny, również zdrowotny. Aspik nie ma gorączki ale ciągle ma Zespół Aspergera. To znaczy, że Aspik jest już zdrowy. Bo Zespół Aspergera to nie choroba tylko zaburzenie (lub upośledzenie).
Choroby można leczyć i najczęściej, choć niestety nie zawsze, wyleczyć.
Zespołu Aspergera, podobnie jak autyzmu wyleczyć się nie da. Można jedynie robić wszystko, żeby dziecko dobrze funkcjonowało, żeby nie było zagrożeniem dla siebie i innych, żeby reagowało "właściwie" w różnych sytuacjach.
Tu nie pomogą żadne cudowne diety, eliminacja pewnych produktów, wyprowadzka na wieś, szpikowanie dziecka medykamentami lub produktami paramedycznymi, odtruwanie, nieszczepienie... Chociaż niektórzy podobno widzieli poprawę po wszystkich tych zabiegach. A może to był efekt placebo lub "poprawa" była widoczna głównie w portfelu?
Z dzieckiem takim, jak Aspik każdą sytuację trzeba przepracować. Szczegółowo. Bo Aspik już sobie poradzi z samodzielnym zakupem 6 ciasteczek w cukierni. Ale problem pojawi się, jeżeli w cukierni będzie tylko 5 ciasteczek.
Poniższa sytuacja to pozytywny przykład wykorzystania wypracowanego działania ludzi z Zespołem Aspergera (opowiedziane przez mojego brata, nauczyciela w opisanej szkole).
Pewien chłopak wybiegł ze szkoły i został potrącony przez samochód. Natychmiast utworzyło się zbiegowisko, uczniowie z tej samej szkoły lamentowali, nauczyciele przerażeni, nikt nie wiedział, co zrobić. Tylko chłopak z Zespołem Aspergera zadzwonił na pogotowie. Bo miał przepracowaną sytuację pt. "Wypadek samochodowy" i podchodził to tego bez emocji. Nad resztą emocje wzięły górę.

wtorek, 13 marca 2012

Choroba nie odpuszcza

U Aspika bez zmian. Budzi się z gorączką, dostaje syrop p/gorączkowy i zaczyna żyć. I tak sobie żyje spokojnie aż do czasu, kiedy lek przestaje działać i gorączka rośnie. Wtedy kładzie się spać i zasypia oczywiście dokładnie w momencie, kiedy zupa się dogotowuje ;)
Chociaż jest lepiej - Aspik chętniej je.
Ja oczywiście się martwię, obserwuję syna i zauważam coraz więcej niepokojących sygnałów. Nie wiem tylko czy nie zrobiłam się przewrażliwiona na pewne zachowania Aspika, czy rzeczywiście pojawiło się więcej "typowych" zachowań.
Jednego jestem pewna - pociągi, a w zasadzie układanie czegokolwiek w dłuuugie szeregi, doprowadzą mnie niedługo do szaleństwa. Zobaczcie, zdjęcie z artykułu o autyzmie z wikipedii: http://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Plik:Autistic-sweetiepie-boy-with-ducksinarow.jpg&filetimestamp=20070422105047. Aspik robi prawie to samo. I broń Boże ruszyć cokolwiek. Krzyk "teraz zrób tak, jak było!".
Martwi mnie też mniejsze zainteresowanie innymi osobami, brak reakcji na polecenia, mówienie do ściany... Ale to temat na inny wpis.
Jutro rano Aspik odda krew i mocz do badania, może to pomoże wykryć przyczynę gorączki.

sobota, 10 marca 2012

Tajemnica lekarska

Aspik od 5 dni gorączkuje. Średnia temperatura to 38,5. Zdarza się więcej, rzadko mniej.
Bywało już tak, że Aspik dostawał wysokiej gorączki bez powodu. Zazwyczaj mijała po dwóch - trzech dniach. Dwa razy byliśmy z podobnym problemem na pogotowiu (Aspik ma zwyczaj zaczynać chorowanie w piątek po południu ;)). Poinformowano nas, że jeszcze nic nie wiadomo, obserwować, podawać leki zbijające gorączkę i czekać.
Tym razem dałam dziecku spokój i działałam zgodnie z zaleceniami otrzymanymi poprzednio. Podawałam na zmianę nurofen i paracetamol i czekałam. Nie doczekałam się znaczącej poprawy więc w czwartej dobie udałam się do naszej p. doktor, która po osłuchaniu, zbadaniu węzłów chłonnych, brzucha, zajrzeniu do gardła stwierdziła, że... ona nie widzi przyczyny gorączki. Mamy czekać, podawać leki p/gorączkowe i obserwować. Pokazać się w poniedziałek, jeżeli nic się nie zmieni.
Przyczyna gorączki Aspika jest więc tajemnicą dla lekarzy.

poniedziałek, 5 marca 2012

Normalne dziecko

Tyle razy już słyszałam, że przecież Aspik wygląda i zachowuje się normalnie, że jest jeszcze mały i ze wszystkiego wyrośnie...
Ja wiem,  że Aspik jest mały. Ma dopiero 5 lat. Wiem, że dzieci są różne, mają różnych rodziców o różnych kompetencjach więc ich zachowanie też jest różne.
Są dwa rodzaje reakcji na Aspika, z jakimi się spotkałam. Pierwszy, o którym pisałam w poście pt. Rozwydrzony bachor - obwiniane rodziców o "rozpuszczenie" dziecka i dobra rada - lanie, najlepiej pasem na gołą dupę. Drugi rodzaj reakcji pojawił się niedawno i nie wiem, czy się cieszyć, czy płakać. Można to łatwo scharakteryzować zdaniem "przecież wszystko jest w porządku".
Bardzo się cieszę, że wszystko jest w porządku. Mam tylko cały segregator dokumentacji medycznej dotyczącej tego "w porządku".
Pewna kobieta powiedziała "proszę się nie obrazić ale za moich czasów nie było takiego skupienia na dzieciach. Wszystkie były normalne. Pani syn też byłby normalny gdyby pani nie dała się sterroryzować. Teraz wymyśla się różne choroby nie wiadomo po co."

sobota, 3 marca 2012

Proces diagnostyczny

O kurczę! Własnym oczom nie wierzę. Mam już ponad tysiąc odwiedzin na blogu! Z tej okazji trzeba uzupełnić informacje o Aspiku o przebieg procesu diagnostycznego.
Pierwsze niepokojące sygnały opisałam w którymś poprzednim poście. Otrzymałam je od wychowawczyni przedszkolnej Aspika. Spowodowało to wizytę u najbliższego psychologa dziecięcego. Po miłej rozmowie, w czasie której opisałam problemy syna oraz spostrzeżenia nauczycielki zaproponowano nam wizytę w Poradni Psychologiczno-Pedagogicznej. Zapisałam więc Aspika do PPP.
W PPP byliśmy dwukrotnie. Pierwszy raz byłam sama, bez Aspika opisywałam problemy syna oraz spostrzeżenia nauczycielki. Drugi raz byliśmy już razem z synem. Pani powiedziała, że dziecko mieści się jeszcze w normie rozwojowej, poza tym jest za młody i nic nie mogą nam zaproponować.
Mniej więcej w tym samym czasie udaliśmy się do psychologa prywatnie. Na pierwszej wizycie opisałam problemy Aspika i spostrzeżenia nauczycielki. Pani psycholog powiedziała, że w pierwszej kolejności należy wykluczyć problemy somatyczne i zaproponowała nam wizytę u neurologa i okulisty (problemy w układaniu klocków, niechęć do rysowania, słaba równowaga).
Okulista powiedział, że na szczęście z oczami problemów nie ma.
Neurolog po krótkim badaniu powiedział, że odruchy są prawidłowe i nie trzeba na razie męczyć dziecka kolejnymi badaniami. Zalecono nam zrobienie Diagnozy Integracji Sensorycznej. Na konsultację mamy się zgłosić przed wakacjami.
Druga i trzecia wizyta u psychologa była już z dzieckiem. Aspik został z panią w gabinecie, bawił się lokomotywą (na szczęście gabinet jest wyposażony w ten niezbędny sprzęt ;))
W tym samym czasie zaczęliśmy Diagnozę Integracji Sensorycznej. Kto zgadnie co było na pierwszym spotkaniu? Tak jest, opisałam problemy syna i spostrzeżenia nauczycielki przedszkolnej. Zaczęło mnie to nudzić i stwierdziłam, że jeżeli nie otrzymam żadnej konkretnej odpowiedzi albo przynajmniej wskazówki co robić dalej to zwariuję. I z pewnością nie zapiszę się już nigdzie i nie będę po raz kolejny opowiadać o problemach syna i spostrzeżeniach nauczycielki. Na szczęście po kolejnych dwóch czy trzech spotkaniach otrzymałam siedmiostronicowy opis syna oraz wskazówki, jak z nim pracować.
Niedługo potem nadszedł czas czwartej, podsumowującej wizyty u psychologa. Pani skierowała nas do psychiatry dziecięcego.
Zabrzmiało groźnie i trochę mnie przeraziło ale zapisałam syna. I znowu opowiedziałam o problemach syna i spostrzeżeniach nauczycielki. Po kolejnych dwóch wizytach dostaliśmy diagnozę i skierowanie do Mazowieckiego Centrum Neuropsychiatrii i Rehabilitacji Dzieci i Młodzieży w Warszawie.
Tym samym zakończyliśmy chwalebnie proces diagnostyczny.
Wszystko od pierwszych sygnałów z przedszkola do diagnozy trwało 8 miesięcy. Samo pisanie o tym czasie mnie męczy.

Prawdopodobnie gdyby wcześniej padła nazwa autyzm lub Zespół Aspergera cała diagnoza byłaby znacznie krótsza i prostsza. Poszlibyśmy do ośrodka zajmującego się diagnozą, zapłacilibyśmy, odbylibyśmy wymaganą liczbę spotkań (z tego, co się orientuję 4 do 6 godzin).