Złe dziecko?

Zdarza się, że Aspik z byle powodu zaczyna płakać.
Wiem, że jego problemy dla niego są wielkie i nie umniejszam ich. Czasem to, że ktoś siedzi na jego ulubionym miejscu w autobusie psuje mu świat do tego stopnia, że woli stać, niż usiąść gdzieś indziej. Innym razem to, że nie widział, jaki model autobusu właśnie odjechał, powoduje problem. Albo brak ulubionej pani w okienku kasowym. Aspik zawodzi, wyje, produkuje łzy jak grochy i trwa w takim stanie aż do zainteresowania innym tematem. Tym nowym tematem zainteresować musi się sam, nakierować się go nie da.
Tak samo dzieje się, gdy coś się Aspikowi nie udaje.
Wszystkie dzieci mają problem z akceptacją porażki, muszą się nauczyć sobie z tym radzić. Pracujemy nad tym od dawna, chyba od momentu, kiedy graliśmy w gry planszowe i syn po raz pierwszy mnie pogryzł, bo na kostce wypadło mi "6". Doszliśmy już do bieguna przeciwnego, kiedy to Aspik cieszył się wyłącznie z wygranej innych, dopingował przeciwników. Później było już całkiem nieźle, rywalizacja całkiem zdrowa. Aż coś się popsuło.
Ostatnio do repertuaru niechcianych zachowań dołączyło coś niepokojącego: Aspik mówi, że jest złym dzieckiem. Najgorzej jest, gdy ktoś powie, że coś jest źle zrobione, albo że syn źle się zachował. Wtedy akcja "złe dziecko" gwarantowana.
Niestety akcja rozszerzyła zakres działań.
Któregoś dnia odebrałam z przedszkola Aspika i jego kolegę, wracaliśmy miło rozmawiając. Chłopaki opowiadali, co robili, co im się udało, a co nie. Taka zwyczajna poprzedszkolna rozmowa. Pochwaliłam Michasia za coś, co zrobił dobrze, a syn wybuchnął płaczem i zaczął krzyczeć, że jest złym dzieckiem, bo tego nie umie.

Zastanawia mnie kto i kiedy powiedział Aspikowi, że jest złym dzieckiem. Bo trudno mi uwierzyć, że wymyślił to sam.